Ella Leyers was amper 19 jaar toen ze in haar eentje naar Amerika trok om er een theateropleiding te volgen. Uiteindelijk zou ze vier jaar in de States blijven. “Ik ben teruggekomen omdat ik wou spelen en dat bleek in Amerika niet evident.”
“Eenzaam heb ik mij daar nooit gevoeld”, vertelt Ella Leyers in De Rotonde op Radio 2. Toen ze vertrok voelde ze zich eerder opgewonden om aan dit avontuur te beginnen dan angstig.
“Ik was niet bezig met wat ik ging missen, maar met waar ik naartoe ging. Ik dacht helemaal niet aan de concurrentie die ik daar zou vinden. Ik was, net zoals de meeste mensen, vooral met mezelf bezig. Dat is zo in het leven”, haalt Ella haar schouders op. “Niet dat ik ervan uitging dat ik ze daar eens allemaal ging tonen hoe het moest, dat niet, maar ik was wel enorm gretig om te leren.”
Die positieve ingesteldheid heeft er altijd ingezeten, geeft Ella Leyers toe bij Christel Van Dyck. “Doemdenken is sowieso niet mijn ding. Ik zie daar totaal het nut niet van in. Ik ben heel emotioneel, kan heel koleirig zijn, maar tegelijk ben ik ook zeer rationeel en nuchter”, verduidelijkt Ella Leyers op Radio 2.
“Ik voel heel veel, maar daarover praten vind ik een pak moeilijker. Ik krijg dan ook wel eens het verwijt dat ik een gesloten boek ben. Wel: er staat heel veel in dat boek, maar ik doe het gewoon niet open”, besluit Ella Leyers met een filosofische zin die zo uit de mond van papa Jan Leyers had kunnen komen.
