Er zullen maar weinig mensen zijn in Vlaanderen die Eddy Planckaert geen sympathieke man vinden. Ook omgekeerd zullen er maar weinig mensen zijn waar Eddy geen sympathie voor heeft en waar hij goed mee overeen komt.
Eddy vertelde ooit in een interview dat hij vaak sympathie voelt voor verstotelingen. Iets wat hij niet alleen op school ervaarde, maar ook in het dagelijkse leven en in het peloton. Hij voelde zich vaak aangetrokken tot de rare vogels.
“Dat zit nog altijd in mij, voor de zwakken opkomen. Dat is later geëvolueerd in anderen heel rijk maken. Daarmee bedoel ik mensen uit de zakenwereld die ik opleidde, met wie ik mijn ervaring deelde en aan wie ik alles gaf. Destijds is dat tegengevallen, maar sommigen hadden het toen nodig omdat ze zwak waren”, vertelt Eddy in Primo.
Eddy kan niet tegen onrechtvaardigheid en heeft daar zelf vroeger vaak voor moeten vechten toen hij nog op school zat.
“Een meester die zich boven alle wetten waande en een leerling aftroefde, dat moest ik niet weten. Ik ging daar naartoe om in te grijpen. Op een agressieve manier als het moest. Dat ik daar straf voor kreeg, interesseerde me niet.”
