Wanneer je op het voetbal veld staat, hoor je de mensen aan de zijlijn vaak dingen roepen. Soms ter aanmoediging, soms een beetje schelden omdat een speler een fout heeft gemaakt. Als volwassene kan je dat heel vaak wel een plaats geven, maar voor een kind is dat veel moeilijker.
Als Joris zoiets hoorde terwijl hij op het veld stond, dan greep hij nooit in. Ook niet wanneer het dingen waren die echt niet door de beugel konden.
“Als kind niet. Op latere leeftijd deed ik dat wel. Vaak zelfs. Op jongere leeftijd was ik veel meer bezig met ‘Als mij dat maar niet overkomt!’ en ‘Wat moet ik doen zodat ik niet geviseerd zal worden?”, verklaart hij in Primo.
De zanger leed heel erg onder de hoge prestatiedruk als voetballer. Hij was erg bang om fouten te maken en om te falen.
“Ik wilde altijd voor iedereen goed doen en als iemand zei dat iets niet goed was, kon ik dat niet goed af. Of was ik daar bang voor. Ik wilde het vooral goed doen voor de ploegmaats en de trainer uit vrees wat ze anders over mij zouden zeggen. Daar heb ik echt aan moeten werken. Sinds twee à drie jaar heb ik ook veel minder stress om op een podium te staan. Dat had mijn leven echt wel in de greep en beperkte me ook.”
