Toen de Planckaerts vaak naar Frankrijk gingen om aan hun kasteel te werken, ging mémé Clara ook vaak met de familie mee. Het kasteeldomein en haar afscheid hangen ook onlosmakkelijk aan elkaar vast.
Voor Christa was dat soms een zware tijd, een lastige tijd. Maar ze had het nooit anders willen doen. Ze bleef graag bij haar mama.
“Soms was er wel iemand die op haar paste, ik moest toch ook nu en dan eens naar buiten, anders kon ik dat niet volhouden. Ik heb de dood van mijn mama ondertussen een plaats kunnen geven, maar er zijn nog moeilijke momenten. Ik denk nog vaak aan haar. Maar ja, de dood hoort bij het leven. Ik ben iedereen dankbaar dat ik haar zo dicht bij mij heb kunnen hebben. Zeker Eddy dat ik haar zo intens heb mogen verzorgen.”
Die omstandigheden hebben Eddy en Christa nog dichter bij elkaar gebracht. Nu willen ze vooral van hun tijd samen genieten.
“Eddy is vroeger zo vaak alleen weggeweest: in de koers, daarna naar de houtzagerijen in Litouwen. Nu we het nog kunnen en onze gezondheid nog goed is, moeten we ervan profiteren. We doen dat graag, ergens naartoe gaan, liefst met een hotelletje erbij.”
