In 2015 kreeg Raf Van Brussel harde beelden te zien van een Syrisch jongetje dat was aangespoeld op een Turk strand. Het deed hem denken aan zijn eigen zoon en vanaf dat moment werd het voor Raf alleen maar moeilijker om nog veel te lachen. Het heeft ook even geduurd voor hij daar weer bovenop kwam.
“Ik mocht een maand vrij nemen. Ik ben veel gaan wandelen, ben in therapie gegaan en heb medicatie opgestart. Na negen jaar voel ik me nu dus klaar om dat af te bouwen. Al is dat niet evident, want ik ben het al vaker van plan geweest, maar net dan trad de duisternis weer in. Maar nu ben ik bijna op het einde van mijn afbouwschema, ik heb er dus goede hoop op dat het deze keer wel zal lukken. Ik voel me alleszins goed in mijn vel”, zegt Van Brussel in Gazet van Antwerpen.
Raf moest dus in therapie en moest de NEI-therapie volgen. Dat staat voor neuro-emotionele integratie. En die therapie heeft bij Raf toch iets in gang gezet. Hij deed op het werk iets wat niemand ooit van hem had verwacht.
“Tijdens een meeting heb ik drie, vier keer keihard op de tafel geklopt. Ik liep rood aan, en na afloop dacht ik: ‘Wat was dat?’, want ik ben helemaal geen conflictzoeker. Iedereen was geschrokken omdat de doorgaans zalvende Raf plots weerwerk bood. Voor mij was het een teken dat ik klaar was om een andere richting in te slaan, en dat heb ik ook gedaan. Mij vrouw heeft trouwens dezelfde therapie gevolgd, ook voor haar was het heilzaam.”
