Udo is een harde werker, eentje die het ook heel druk heeft. Dat hij met zoveel zaken bezig was, bracht hem tot een burn-out. Maar dan wel eentje die hij heeft genegeerd en die voor tijdelijke gezichtsverlamming heeft gezorgd.
“Mijn valkuil is dat ik altijd ja zeg. Ik ben een pleaser en help graag mensen. Ik moet dus mijn grenzen bewaken. Ik heb mijn lesje geleerd en ga voortaan beter luisteren naar mijn lichaam”, zegt hij in Primo.
Als je zoiets tegenkomt, dan is het niet geheel normaal dat je ook begint te vrezen voor je carrière. Ook Udo heeft schrik gehad dat het voorbij was voor hem.
“Ik zat in Londen en merkte plots op dat mijn gezicht scheef stond. Ik vreesde dat ik een beroerte had gekregen en was helemaal in paniek.”
“Toen ik uiteindelijk wist wat het was, kreeg ik weer hoop toen ik hoorde dat veel patiënten volledig genezen, alleen weet je nooit hoelang het duurt. Stilaan begon ik te merken dat het beter met me ging. Ik heb vrede met hoe de toestand nu is.”