Eigenlijk zouden we allemaal een beetje meer zoals de jongeren uit ‘Down The Road’ moeten zijn. De deelnemers genieten volop van het leven en leven volop in het nu. Ze hebben natuurlijk iets minder zorgen dan andere mensen, maar toch.
“De kunst om heel onbevangen en puur naar de dingen te kijken: dat kunnen ze als de beste. Die jongvolwassenen met down kunnen van gewone alledaagse dingen iets heel bijzonders maken. Denk maar aan de zon die schijnt als we opstaan; ‘Weer een mooie dag’, zegt Kevin dan. Wij staan daar te weinig bij stil. En het leven wordt ook een stuk makkelijker als je zegt wat je denkt of voelt. Leef niet te veel met een filter op”, klinkt het bij Dieter Coppens in Story.
Dieter kan veel geduld opbrengen voor de deelnemers van ‘Down The Road’, voor zijn eigen kinderen lukt dat helaas iets minder goed.
“Suzy, Lou en Francis confronteren me daar dikwijls mee. Na zo’n reis ben ik meestal wat toleranter, maar na een maandje is dat alweer weg. Dat komt vooral omdat ik mijn kinderen zo goed ken, ik weet perfect waar hun grenzen liggen. En dus kan ik al eens zeggen: ‘Sorry, maar nu moet je meer je best doen, want je bent lui.’ Als ik voor de duizendste keer iets moet herhalen, zal ik mijn stem wel verheffen.”
