James Cooke mocht voor ‘Jani & James Doen-Het-Zelf’ even meedraaien in een revalidatiecentrum. En daar leerde James een belangrijke les…
“Ik ben serieus onder de indruk geraakt van die mensen in het revalidatiecentrum. Ik kijk op naar die patiënten.”
“Zoveel veerkracht en goesting dat je daar ziet. Je leert daar dat er wél nog een leven bestaat na een ongeval of infarct. Het positivisme is daar enorm groot”, vertelt James Cooke in Primo. En dan is één ding duidelijk…
James Cooke geeft toe dat hij daardoor ook sneller de kleine, vaak onnozele ergernissen gaat relativeren. James formuleert het als volgt…
“O ja. Als we in de file staan, beginnen we al te klagen. Belachelijk”, zucht James Cooke toe in Primo. “Ik heb daar mensen ontmoet die niks liever zouden willen dan in hun wagen te gaan zitten, en die files zouden ze er graag bij pakken.” Al was er meer…
“De betrokkenheid van het personeel heeft me ook enorm geraakt”, vertelt James Cooke in Primo. “Ik leerde er Bianca kennen, één van de patiënten die van de ene op de andere dag verlamd raakte.”
“Op een dag dat wij er waren stapte ze twintig meter ver. Het verst dat ze ooit al had gestapt sinds ze in het centrum was.” Eén reactie greep James Cooke bij de keel…
“Haar kinesiste kreeg de tranen in de ogen. Zó mooi! Voor haar is wat ze doet niet zomaar een job. Bianca was niet zomaar een patiënt voor haar”, klinkt het emotioneel bij James Cooke in Primo.