Een maand lang moest Kürt Rogiers in onzekerheid leven of hij al dan niet ook ALS kon krijgen of niet. Zijn moeder had het en er moest meteen onderzocht worden of het de familiaire vorm was of niet.
Kürt was bang, bang voor de uitslag en het resultaat. Bang dat hij ook ziek zou kunnen worden. Hij leefde een maand lang met angst.
“In het verhaal van Aron Wade las ik dat hij voortdurend met angsten leefde. Met wat ik heb meegemaakt weet ik nu: dat is onhoudbaar. Angst is niet een spinnenkop zien of schrikken van de donder. Nee, angst kruipt onder je vel. Een constante onrust”, zegt Rogiers in Het Laatste Nieuws.
Kürt had dit gevoel nooit eerder ervaren, maar heeft altijd openlijk over die angsten gepraat. Vrienden gaven ook eerlijk toe dat dit niet de Kürt was die ze graag hebben.
“Ik snap dat, want ik vind deze Kürt ook minder tof. Maar het is wel deel van wie ik ben. Ik heb zelf altijd gedacht van mensen met een depressie: ‘Zeg tegen jezelf in de spiegel dat het vandaag wel zal lukken, wees positief!’ Maar ineens zat ik zelf aan die kant. En het ging echt niet. Ik heb diep gezeten. Dat heeft geduurd tot in september, toen we de uitslag kregen.”
