In 1979 kreeg Margriet Hermans met een burn-out te kampen. Geen makkelijke tijd voor Margriet en niet eenvoudig om er terug bovenop te komen. Margriet gaf op dat moment les in een Vlaamse school, maar echt gelukkig werd ze er niet van.
“Ik kon alleen maar denken: kan ik nu écht niks? Kan ik nergens terecht met mijn kwaliteiten? Ik was ontgoocheld in de maatschappij en in mezelf. Ik besefte toen ook dat ik niet voor de rest van mijn leven wilde lesgeven. Ik deed het graag, maar ik wist dat het niet mijn finale bestemming kon zijn. Altijd hetzelfde moeten doen: dat was voor mij te saai. Ik gaf wel om mijn leerlingen en om mijn vak, maar de job bood mij gewoon te weinig uitdagingen”, zegt ze in Story.
De zangeres trok naar Madrid om daar even haar hoofd helemaal leeg te maken en alles op een rijtje te zetten. En dat heeft haar ongelooflijk hard geholpen.
“Ik heb daar de catharsis van mijn leven meegemaakt. Ik ben als herboren teruggekeerd naar Vlaanderen, met een duidelijk beeld voor ogen over wat ik wou doen. Het was de renaissance van Margriet Hermans, op m’n 26ste (lacht). Kort na mijn terugkeer overleed mijn vader, in februari 1980, en het leek wel alsof hij me liet weten: ‘Margrietje, het gaat nu echt beginnen voor jou.’ En zo geschiedde het ook. Ik kreeg een vaste benoeming in het onderwijs, en ik ben ook toneel gaan spelen.”
