Het is nu ondertussen al enkele maanden geleden dat de familie Planckaert afscheid heeft moeten nemen van mémé Clara. Stephanie Planckaert was erg bang voor dat afscheid, maar het afscheid zelf vond ze gelukkig niet angstaanjagend.
“Als zij er vrede mee had, en heel je familie ook, dan heb je er zelf ook vrede mee. Ik had patiënten die zich wentelden in zelfmedelijden, maar ik had er ook die zelfs in al hun miserie nog lief en vriendelijk waren of grapjes maakten. Dan besef je dat je zelfs in die situatie nog het geluk kan vinden in kleine dingen. Dat vind ik hoopvol”, zegt ze in Dag Allemaal.
Haar deelname aan ‘Een Echte Job’ vergde veel van Stephanie. Alleen al de rit van de Ardennen naar Leuven kostte enorm veel tijd.
“Het was anderhalf uur rijden, dat viel nog mee. Maar soms moest ik wel al om 4 uur opstaan. Ik deed dezelfde shiften als mijn mentor. Na een tijdje was ik echt kapot. Gelukkig kreeg ik veel morele steun van Christopher, en ook de kinderen waren heel benieuwd naar wat ik allemaal moest doen. Dat is elke keer je verhaal doen, al is er natuurlijk zoiets als beroepsgeheim. Iluna was ook heel geïnteresseerd, ze heeft nog getwijfeld om geneeskunde te gaan studeren.”
