Toen Marc Dupain in het ziekenhuis terecht kwam met een herseninfarct, kregen hij en z’n zonen al snel te horen dat het nooit meer zou goedkomen. Een groot deel van zijn hersenen was aangetast. En wat aangetast is, komt nooit meer terug.
Marc had ‘afasie’ en ‘apraxie’. Dat eerste betekent dat hij een taalstoornis had, het tweede veroorzaakt een stoornis in alledaagse, goed gekende handelingen.
“In Leuven begonnen ze met de revalidatie en hebben we papa’s wilskracht en zijn ongelooflijke doorzettingsvermogen gevoeld. Veel mensen in zijn situatie kunnen nooit meer rechtop zitten, hij deed het al na een paar dagen. Papa was altijd heel sportief, dat is zijn redding geweest. Zijn romp was getraind, zijn lijf gespierd, zijn moreel goed. Na vijf dagen mocht hij de intensive care al verlaten”, zegt zoon Frédéric in Het Laatste Nieuws.
Marc kon heel snel in het revalidatiecentrum van Herk-de-Stad terecht, en dat terwijl daar heel lange wachtlijsten zijn.
“Maar er was toevallig een plek vrij. Daar zijn we nog altijd dankbaar om. Als we vandaag kijken wat papa kan, dan denken we dat die snelheid daar waarschijnlijk een rol in heeft gespeeld. Hoe sneller je intensief begint te trainen, hoe beter.”
