Luk Alloo geeft in zijn nieuwe programma ‘Alloo’ vaak verhalen weer die gaan over ellende, verdriet en een beperkte levensduus. “Ze kruipen in mijn kleren, ik zit daar thuis nog over te maken”, geeft Luk Alloo toe in Dag Allemaal. “Achter elke deur zit een verhaal.” Ook achter de deur van Luk Alloo.
“Mijn eigen zwaarste periodes dateren van toen ik afscheid moest nemen van mijn ouders. Mijn pa is overleden in ’96, hij was amper 66. Kanker. Toen mijn ma elf jaar geleden ook stierf, op haar 82ste, dacht ik: fuck, nu ben ik ze allebei kwijt en ben ik wees. Mijn jeugd was voorbij”, vertelt Luk Alloo in Dag Allemaal.
“Veel tijd om te rouwen had ik niet”, blikt Luk Alloo terug op die periode. “Ik zat op de sneltrein en kon de stekker er niet even uit trekken. Ik koos mijn momenten uit om verdriet toe te laten en gebruikte mijn auto als therapeutische cel. Vivaldi op en janken onderweg: dat was mijn manier om het verlies te verwerken”, klinkt het emotioneel bij Luk Alloo in Dag Allemaal. “En dat marcheerde, dat heelde.”
