Onlangs werd Urbanus in de bloemetjes gezet tijdens ‘Best Off’ op VTM. Daarin blikte An Lemmens samen met Urbanus terug op zijn carrière en passeerden enkele artiesten de revue om zijn vijf populairste hits te coveren. Urbanus is trots op het feit dat VTM hem bij het cultureel erfgoed rekent en dat ze zijn repertoire de moeite vonden om door andere artiesten te laten coveren. “Je voelt de spanning van de artiesten die voor jou komen zingen. Veel van mijn hits heb ik nochtans bij mij thuis in de keuken gemaakt of op het toilet of ergens op mijn grasmachine. Dat die nu generaties kunnen overstijgen, ontroert me wel”, vertelt Urbanus aan Primo.
We kennen Urbanus als een vrolijke en komische man die iedereen aan het lachen brengt. Zijn populairste nummers zijn dan ook niet altijd de meest serieuze nummers. Denk maar aan nummers als ‘Bakske vol met stro’ of ‘Madammen met een bontjas’. Toch heeft Urbanus ook heel wat nummers geschreven met een serieus statement of een serieuze tekst. “Op mijn jongste plaat staat bijvoorbeeld: ‘De Mantelzorger’. Dat gaat over de dementie van mijn moeder. Bij liveoptredens kwamen mensen naar me toe. ‘Ik heb hetzelfde voor’ zegden ze me dan. Dat heeft me wel gepakt.”
Een leven als komiek, het is al lang niet meer zo evident als we denken. Net als heel wat andere komieken wordt Urbanus ook vaak in een hoekje geduwd. “Ik werd al vaak voor racist uitgescholden, terwijl ik zeker geen migranten of homoseksuelen wil beledigen of kwetsen.” Maar gelukkig zijn er nog heel wat mensen die houden van Urbanus’ humor en die geduldig zitten wachten wanneer Urbanus ook eens een keertje met hen gaat lachen. “Ik heb het eens meegemaakt met een gehandicapte die zei: ‘zeg jongens, jullie slaan mij altijd over. Wanneer gaan jullie eens met mij lachen?’ Tja het is delicaat, hé.”
Maar in tegenstelling tot wat heel wat mensen denken, kan Urbanus om met de kritiek die hij krijgt. Al hangt daar één voorwaarde aan vast: de kritiek moet rechtvaardig zijn. Het moet van twee kanten komen. “Als je de grappen van Gaston & Leo, Jacques Vermeire en mezelf hoort begin jaren 80, dan waren we bijna barbaren als je dat nu bekijkt. Wij zegden wat velen dachten. Ik zeg niet dat dat nu moet terugkomen, maar er moet toch nog een beetje vrijmoedigheid zijn.” Aan stoppen denkt Urbanus nog lang niet, zolang hij het fysiek aankan. “Ik voel wel dat mijn stem verzwakt. Ook op mijn geheugen zit al wat sleet, al heb ik geen schrik om op te treden. Maar ik weet niet of het nog gaat lukken om op mijn tachtigste al die liedjesteksten te onthouden”, aldus Urbanus.
