Door enkele weken stage te lopen in het UZ Leuven weet Stephanie Planckaert als geen ander wat de job van verpleegkundige inhoudt. Het was een intense en heftige periode en het bracht ook herinneringen naar boven van het afscheid van mémé Clara.
“Gelukkig kon ik over al die emoties goed praten met mijn mentor. Ik dacht soms ook: ah ja, dat is zuurstoftekort, ik herken de signalen. De techniek om iemand om te draaien, of de morfine verhogen… ik heb dat allemaal van heel dichtbij gezien. Natuurlijk dacht ik dus soms aan mémé Clara, dat kwam allemaal terug. Maar we hebben dat op een of andere manier een mooie plaats kunnen geven”, klinkt het in Dag Allemaal.
Het overlijden van mémé Clara was natuurlijk niet leuk, maar het was een overlijden zoals in de boekjes, zoals Stephanie het zo mooi omschrijft.
“Mémé Clara heeft niet afgezien, we hebben waardig afscheid kunnen nemen. Ze had ook een mooie leeftijd, hé, ze was 96. Het blijft natuurlijk heel pijnlijk, een verlies, daar heb je verdriet over. Die herinneringen kunnen me nog altijd enorm raken, maar op een dankbare en respectvolle manier. Ik denk dat het toch anders is als iemand abrupt uit je leven verdwijnt en je geen afscheid hebt kunnen nemen.”
