Vier jaar en half na de première van de spektakelmusical ’14-18’ heeft Studio 100 een nieuwe variant uit de hoed getoverd. Ditmaal ’40-45’, een show die uiteraard om die andere grote oorlog draait. Als u de vorige musical al goed vond, dan weten we niet met welk woord u deze productie zou omschrijven.
Zelf waren we zondagavond te gast op de voorstelling van 20 uur in het pop-up theater in Puurs. Al zullen we mogelijk maandagochtend nog even moeten langsgaan bij de huisdokter, want ook uren nadat de voorstelling gedaan is, blijft onze mond nog altijd wijd opengesperd van verbazing als we terugdenken aan de voorstelling. Hoe beschrijf je immers een show die je van bij de eerste noot al bij de keel grijpt, je letterlijk doorheen het hele decor meeneemt en zijn grip niet meer loslaat vooraleer je opnieuw van de tribune mag stappen? Voor ’40-45’ trok Studio 100 een nieuw blik extraatjes open en kon onder meer verbazen met volledig op zichzelf rijdende tribunes, vuur en een heus vliegtuig dat door de zaal kwam vliegen.
Van een vliegtuig door de zaal tot een Duitse bijeenkomst
In tegenstelling tot zijn voorganger, maakt ’40-45’ gebruik van hoofdtelefoons voor het publiek. Gert Verhulst legde voor aanvang van de voorstelling uit dat dit meer uit technische noodzaak was, omdat de geluidsboxen anders nooit voldoende goed waren afgestemd in elke hoek van de zaal. Al bieden de hoofdtelefoons wel net dat tikkeltje meer om de show helemaal in je op te nemen. Zo hoor je zelfs muziek door je hoofdtelefoon, terwijl die in de zaal zelfs niet wordt afgespeeld. Of wat te denken van de sfeer die je door je hoofdtelefoons hoort wanneer je plots getuige bent van een bijeenkomst van Duitsers waarin Joden vergeleken worden met ratten en de helft van de tribunes als het ware uit hun dak gaat bij elke scheldpartij die de Duitse woordvoerder ten berde brengt. Het deed onze wenkbrauwen fronsen. We dachten zelfs even dat we op een verkeerde voorstelling waren beland, tot het ons duidelijk werd dat de uitbundigen geen hoofdtelefoon droegen en allen waren uitgedost in de kledingstijl van de jaren ’40. Figuranten dus, Studio 100 had ons mooi bij het ootje.
Als pers hadden we zondagavond het genoegen om kennis te maken met de blauwe cast. De voorstelling maakt immers gebruik van een blauwe en groene cast. Daarin worden de zes hoofdpersonages om de andere dag vervangen door een andere acteur. Enkel Jonas Van Geel en Jelle Cleymans blijven in beide casts hun rol van respectievelijk Louis en Staf behouden. In de blauwe cast wordt de rol van Sarah vertolkt door Clara Cleymans en zij mag wat ons betreft toch tot dé ontdekking van deze productie worden gerekend. Dat ze een straffe actrice is, wisten we natuurlijk allemaal. Dat broer Jelle met Jonas Van Geel al enkele jaren op het podium staat, is ook bekend. Maar dat Clara in ’40-45’ plots solo zingt met een klok van een stem en iedereen sprakeloos achterlaat wanneer ze haar nummer met Jonas Van Geel zingt, was voor ons toch één van dé hoogtepunten van de avond.
Vanaf aanstaande woensdag 10 oktober gaat ’40-45’ echt van start. Afwisselend zal de blauwe of groene cast te zien zijn. Bezoekers van de show kunnen wél zelf kiezen welke cast ze aan het werk willen zien. Dat staat immers duidelijk aangegeven op de website van de musical. De blauwe cast bestaat uit Jonas Van Geel (Louis), Jelle Cleymans (Staf), Peter Van de Velde (Emiel), Marleen Merckx (Anna), Jo De Meyere (Leon) en Clara Cleymans (Sarah). Wie de groene cast aan het werk wilt zien, kan Jonas Van Geel (Louis), Jelle Cleymans (Staf), Lucas Van den Eynde (Emiel), Ann Tuts (Anna), Herbert Flack (Leon) en Nathalie Meskens (Sarah) op het podium treffen. Wij werden alvast van onze sokken geblazen. Als je weet dat ’14-18’ al de moeite was en ’40-45’ je in al zijn facetten van je sokken blaast, dan zou je (begrijp ons niet verkeerd) bijna spijt hebben dat Studio 100 geen derde oorlog meer ter beschikking heeft om een musical op te baseren. Het mag duidelijk zijn dat we meer dan enthousiast waren tijdens het uur en drie kwartier dat de voorstelling non-stop duurde. Heeft u nog meer overtuigingskracht nodig of volstonden onze superlatieven, die er uiteindelijk nog veel te weinig waren?
