Toen Bart Peeters nog bij The Radios zong, was dat vooral een tijd van pure rock-’n-roll. Toen The Radios op het WK voetbal in Orlando mochten spelen, trokken de mannen grote ogen. Ze overnachtten in luxueuze villa’s en Bart was ervan overtuigd dat ze succesvol zouden worden in Amerika.
Maar niks was minder waar. “Ze gaven geen ruk om voetbal. Er was daar geen enkele Amerikaan. De Belgen hadden op dat moment gewonnen en ook de Hollanders in het publiek vonden ons niet meer tof. Verder waren er alleen maar Duitsers, Ieren en Engelsen die statistisch gezien altijd dronken. De Amerikaanse doorbraak blijft tot op heden uit”, blikt Bart in Humo terug op hun poging om Amerika te veroveren.
Voor Bart is rock’-n-roll stilaan een voorbijgestreefd concept. Hij is blij dat hij naar een optreden kan gaan zonder zich te moeten afvragen wie er nu weer gezopen of gesnoven heeft. Toch zit er diep van binnen nog een beetje rock’-n-roll in Bart. “Eind jaren 90 kreeg ik een slag op mijn oren. Mijn koptelefoon stond absurd luid en ik weigerde ’m af te zetten: héél rock-’n-roll. Ik heb de mannen van Status Quo vaak tegen elkaar horen spreken in de backstage: róépend, omdat ze stuk voor stuk potdoof zijn. Ondertussen zijn ze ook, op één na, potdóód”, vertelt Bart over zijn Rock’-n-rollperiode.
