Herman Brusselmans kan niet anders dan toegeven dat hij heel veel stress ervaart. Hij maakt zich heel snel zorgen over bepaalde situaties en dat doet zijn partner Lena niet. Zijn angsten gaan vaak zo ver dat hij er medicatie voor moet nemen.
“Lena kent geen enkele vorm van angst, behalve voor de oorlog. Maar er is een groot verschil, want tegen zo’n oorlog kan je weinig anders doen dan zeggen hoe verschrikkelijk het is, terwijl we die hond ook gewoon aan de leiband kunnen houden. Mijn angsten zijn altijd close bij mezelf”, zegt Herman in Dag Allemaal.
De schrijver heeft wel al wat angstaanvallen gehad, en hij herinnert zich zijn eerste grote angstaanval nog als de dag van gisteren.
“De treinen staakten en ik stond in het ondergrondse Centraal Station van Brussel tussen een massa volk. Ik wist niet wat me overkwam en raakte totaal in paniek. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben, ik begon te hyperventileren en vreesde dat ik een hartaanval kreeg. Ik heb iedereen weggeduwd en ben gevlucht. Pas na een hele tijd in de frisse lucht ben ik een beetje bekomen, waarna de angst voor de angst volgde. Ik dacht: ‘Morgen krijg ik dat weer.’ En dan krijg je dat weer. Nu heb ik nog maar weinig aanvallen, maar toen was ik voor alles bang. Behalve voor een podium. Als ik daarop stond, voelde ik me bevrijd.’”
