Hoewel epilepsie en depressies het Jens Dendoncker allemaal niet gemakkelijk maken, zou hij het per se willen veranderen aan zijn geschiedenis, mocht hij dat kunnen. Het heeft hem gemaakt tot wie hij nu is.
“Hoe diep ik ook heb gezeten en hoe ongenadig het leven soms ook is geweest, ik zou er niks aan willen veranderen. Het gaat op dit moment weer goed met mij, maar het is rauwe miserie geweest”, bekent hij in Het Laatste Nieuws.
Jens heeft heel erg geworsteld met zichzelf en heeft moeten vechten om er terug bovenop te komen.
“Als ik nu zeg ‘het gaat goed’, dan wil dat zeggen, ja fuck, ik zeg het gewoon: dan wil dat zeggen dat ik me kan verzoenen met de diepe, diepe tristesse van het leven. Want eerlijk – en hoe zwaar dat ook klinkt: ik vind het leven een hoop gedoe. Wat een treurnis, toch?”
Jens probeert het positieve van het leven weer te zien, maar weet dat de andere kant om het hoekje loert. “Soms zie ik in de melancholie zelfs een schoonheid. Maar als die melancholie doorslaat naar een depressie: dat is nu twee keer gebeurd en dat is de hel. Een depressie heeft met schoonheid niks te maken. Dat is een compleet immobiliserend ding dat afstompt en over alles een waas legt.”