De strijd van Lio, het dochtertje van Linda Mertens, is er een om stil van te worden. Het meisje was 6 maand toen k*nker werd vastgesteld. Eentje waar ze keihard tegen gevochten heeft, maar die ze niet leek mogen te winnen.
Er stonden verdere behandelingen gepland om het meisje te helpen genezen, maar plots kon de dokter niet anders dan slecht nieuws brengen. Ze konden niks meer voor Lio doen.
“Heel haar lijfje zat vol uitzaaiingen. Van haar buikje tot in haar botten. Ik vroeg: ‘Hoelang nog?’ De dokter zei: ‘Twee weken.’ Geen twee maanden, geen twee jaar. Twee wéken. Toen is het licht uitgegaan bij mij. Ik had nog maar twee weken om bij mijn kind te zijn. Elke seconde die tikte, was weg. Ze zijn op dat moment met morfine gestart, met palliatieve zorgen. Lio heeft uiteindelijk nog twee maanden gevochten. Ze heeft de hel gezien en gevoeld. Je eigen kind daar zo zien liggen … Goh, nee, daar raak ik nooit overheen”, vertelt Linda in NINA.
Voor Linda was meteen heel haar bestaansreden van haar afgenomen en wanneer ze in de spiegel kijkt, ziet ze een litteken dat nooit meer geheeld zal worden.
“”De eerste jaren was ik in shock. Verdoofd. In freezemodus. De tijd stond stil. Ik schakelde over op een overlevingsmodus. Deed alles op de automatische piloot. Ik heb overwogen om te vertrekken. Ik kon het niet meer aan, dat leven rondom mij. Er waren overal te veel prikkels, te veel pijnlijke herinneringen. Ik wilde mijn koffers maken en verdwijnen. Naar een ander land, om daar een nieuw leven op te starten. Ik wilde niet meer optreden, geen media, zelfs geen mensen rondom mij. Ik wilde niets liever dan vergeten worden. Ik wilde niemand zijn.”
