Toen Linda Mertens te horen kreeg dat haar dochtertje een agressieve en zeldzame vorm van k*nker had, stortte haar hele wereld in. Het kleine meisje was amper 6 maand en ze moest onmiddellijk chemo krijgen.
“Die eerste behandeling duurde zes maanden. Eigenlijk verliep die kuur tamelijk goed. Lio deed dat super. Het ziekenhuis was voor haar – hoe erg dat ook klinkt – een soort ‘uitstapje’. Ze genoot van de aandacht van de verpleegsters. De ziekenhuisafdeling was tof en kleurrijk. Zij keek daar telkens naar uit, terwijl het voor mij de hel was. Ik kan vandaag nog altijd niet in de buurt van het ziekenhuis van Leuven komen”, zucht Linda in Het Laatste Nieuws.
Gedurende die 6 maanden ging het goed met de kleine Lio en kon Linda nog haar optredens afwerken met Milk Inc. Maar toen het bolletje terug groeide, sloeg de paniek Linda al snel om het hart.
“Opnieuw een chemokuur. Toen bleek dat Lio resistent was. Dan is de miserie pas echt begonnen. Er volgde een derde kuur, maar het bolletje bleef in sneltempo groeien. Het ging van kwaad naar erger. Ze onderging zware operaties. Bestralingen. Na die bestralingen had ik nog altijd het idee ‘ze zal genezen’. Ik ben er heel lang, tot op het einde, in blijven geloven. Hopend op een wonder.”
Linda deed zelf veel research en had ook veel positieve verhalen gelezen van kinderen met dezelfde ziekte. Ook de immuuntherapie die gepland stond, zou haar geholpen hebben.
“Alles stond gepland, de startdatum was er. Maar de week erna zag ik dat ze plots heel raar stapte. In het ziekenhuis volgde alweer een scan. Die dag heeft de dokter ons apart genomen: ‘Ik kan niks meer voor jullie dochter doen.”