Over anderhalve maand sluit ’t Echt Antwaarps Teater voor de allerlaatste keer de eigen deuren in de Arenbergstraat in Antwerpen. Maar dat kan het jarenlange gezelschap rond Ruud De Ridder en Nicole Laurent natuurlijk niet doen zonder de allergrootste klassieker onder de meer dan honderd stukken nog eens op de planken te brengen: ‘Mijne schoonzoon is nen Hollander.’
“Ik denk dat dat weinig introductie behoeft, omdat dat zo’n klassieker is dat de titel al voor zichzelf spreekt”, weet ook Ruud zelf. “Dat is het stuk dat we in ons 38-jarig bestaan het meest gespeeld hebben. De eerste keer was dat in 1984 in de Arenbergschouwburg. Omdat het de voorlaatste productie in ons eigen huis was, vond ik dat we hem zeker nog eens opnieuw op de planning moesten zetten. Nick is intussen onze zesde Hollander. We hadden heel bewust slechts een korte speelperiode ingepland, maar zijn enorm verwonderd over het nog steeds overweldigend succes aan ticketverkoop. We hadden zelfs vlot nog een extra maand kunnen vullen. Wie weet staat hij binnen een paar jaar nog wel eens voor de negende keer op onze affiche.” Trouwe bezoekers van het theater gaan wel de wenkbrauwen fronsen als ze in het tweede deel op hun horloge kijken. Elk stuk begint op een avondvoorstelling steevast om 20.15 uur en is meestal om 22.30 uur gedaan. Al gaat dit stuk meer richting elf uur toe. Toch best opmerkelijk. “Dat is inderdaad zo, maar je moet weten dat het stuk al meer dan een halfuur ingekort tegenover de eerste speelperiode in 1984. Stukken duurden vroeger nu eenmaal een heel pak langer dan we vandaag gewoon zijn.”
De bartoog van Ruud
Het moet gezegd dat de decors van ’t Echt Antwaarps Teater er ook na 38 jaar nog altijd prachtig uitzien. Eén element is, buiten de klassiekers als tafels en zetels, ook in de meeste stukken aanwezig: een bartoog (vaak met bijhorende barkrukken). Iets wat niet zo gek veel mensen in huis hebben. Dat kan bijna niet anders of Ruud heeft het zelf in huis. “Jullie zijn alvast niet de enigen die het opmerken. Ik krijg die vraag wel eens regelmatig te horen. Dat komt eigenlijk door mijn grootoom bij wie ik in de jaren zestig op bezoek was”, moet hij toegeven. “Die had als één van de eerste mensen in België zo’n bartoog staan met bijhorende krukjes. Dat was voordien enkel gebruikelijk in Amerika en ik was daar enorm door gefascineerd. Zo sterk zelfs dat ik er thuis ook eentje heb geïnstalleerd. En dat merk je inderdaad vaak in onze decors. Ik vind dat dat een stukje extra gezelligheid uitstraalt.”
Cadeautje voor vijf bezoekers
Over twee weken trekt de Hollander opnieuw naar onze Noorderburen en staat de échte laatste productie in eigen huis op het toneel. “Zaterdag 25 mei is het de première van ons allerlaatste stuk in eigen huis en ik moet zeggen dat het echt wel begint door te dringen. Nu al. We nemen elke avond stilaan wel een beetje afscheid. Je moet niet vragen wat dat op 21 juni zal zijn, onze laatste dag”, klinkt het enigszins triest. “Maar eerst is er dus nog dat laatste stuk ‘Tomate Cravatte’, een stuk dat zich volledig in een restaurant afspeelt en waar wel het één en ander fout loopt. Een fijne billenkletser om af te sluiten, maar eentje waar ook vijf bezoekers op de billen kunnen kletsen van contentement. Elke avond worden er immers vijf mensen die in het publiek zitten, uitgeloot. Zij krijgen een aandenken aan dit theater mee naar huis. Dat kan een foto zijn, een schilderij uit ons theater. Iets van hier alleszins. Een reden te meer om zeker te komen kijken dus.”
