Het mag dan wel een jaar geleden zijn, het verdriet om haar man Gary is bij Ruth Beeckmans nog altijd niet volledig gesleten. Ook bij haar oudste dochter Charlie-Sue merkt ze dat ze nog vaak aan haar papa denkt.
“ze kan soms ineens tekeningen maken of een tekstje schrijven over wat er gebeurd is. Van de juf heb ik gehoord dat ze goed over het verlies van haar papa kan vertellen, maar dat ze ook huilt in de klas. Dat doet ze thuis bijna niet- – om mij te sparen. Dat zijn de sterke schouders van mijn dochter”, zegt Ruth in Story.
Het zijn vooral bij bepaalde dingen dat Charlie-Sue haar vader heel erg mist. Zoals naar Disneyland-Parijs gaan of op restaurant gaan. Dat zijn momenten die altijd heel hard binnenkomen.
“Onlangs waren we op reis in Zuid-Afrika, het land van haar papa. Daar heeft ze één grote huilbui gehad. ‘Ik mis papa’, zei ze letterlijk. Af en toe komt dat zeker naar boven en dan laat ze haar emoties de vrije loop. Ze kropt ze niet op, dat is goed. Ik steek mijn verdriet ook niet weg.”
