Mocht Tom Waes kunnen, dan zou hij ook deelnemen aan zijn eigen ‘Kamp Waes’. Hij mag dan wel 55 jaar zijn, zijn conditie is nog uitstekend en hij zou gerust nog meekunnen met de deelnemers van het programma.
Al is Tom misschien nu even niet echt in staat om deel te nemen. In april vorig jaar brak hij vier ribben en een sleutelbeen na een ongeval met zijn speedpedelec.
“Gelukkig gaat het nu eindelijk weer beter, maar ik ben nog altijd niet helemaal de oude. Een zware rugzak dragen lukt nog steeds niet en de veiligheidsgordel in de wagen is vreselijk ambetant. Dat komt door het metaal in mijn schouder. Normaal moet dat er nog een jaar in blijven zitten, maar omdat ik er mij zo aan stoor, zou het er over enkele maanden al uit mogen. Geen dag te vroeg, het was een hele lijdensweg”, klinkt het in Story.
De periode van zijn herstel was een erg zware periode voor Tom. Hij heeft heel diep gezeten en had zelfs moeite om iets te kunnen vastpakken.
“Ik was voortdurend afhankelijk van anderen. Ik voelde me vreselijk. Ik heb weken aan een stuk zitten wenen in de zetel. Ik dacht dat ik nooit verlost zou raken van mijn miserie. Dat was een serieuze hindernis die ik moest overwinnen. Anderhalve maand geleden ben ik voor het eerst weer op mijn fiets gekropen, mijn zoon en ik zijn toen een ritje gaan maken. Met een bang hartje, maar het voelde als een bevrijding. Zo van: we zijn weer vertrokken. Weg uit die negatieve spiraal.”
Wie deelneemt aan ‘Kamp Waes’ wil vooral zichzelf bewijzen tegenover zijn familie, vrienden, zichzelf, de samenleving,…. En Tom Waes vraagt zich af wat zijn motivatie zou zijn mocht hij deelnemen aan het programma.
“Die vraag heb ik me al dikwijls gesteld. Waarom heb ik destijds Tomtesterom gedaan? Niet uit bewijsdrang of om mijn lichaam tot het uiterste te drijven. Voor mij was het eerder een vorm van escapisme. Als kind las ik veel. Boeken over avonturiers, ontdekkingsreizigers en bergbeklimmers. Daar was ik naar op zoek in mijn leven. En plots hang je voor een tv-programma aan El Capitán. Fantastisch.”
