Toen Jean-Marie Pfaff 12 was, overleed zijn vader. Hij werd amper 59 jaar. Hij was een deur-aan-deurverkoper. De familie Pfaff woonde in een woonwagen en in de zomer mocht het hele gezin hun vader helpen met verkopen.
“Mijn moeder bleef achter met negen kinderen. Dat was niet vanzelfsprekend. Ook niet voor mij. Als kind heb je iemand nodig die je steunt én die je corrigeert als je fouten maakt. Dat viel voor een groot deel weg. Pas op, ik heb een mooie jeugd gehad, hè. Maar toen mijn pa wegviel, werd alles toch wat moeilijker”, blikt Pfaff terug in Humo.
Jean-Marie mist zijn vader nog elke dag. Tot op de dag van vandaag is hij altijd een connectie blijven voelen met zijn vader, ook al is het al zestig jaar geleden.
Op sommige momenten is het gemis sterker dan op andere momenten, en dat was bij Jean-Marie als kind niet anders. Vooral als hij ging voetballen, kwam het gemis sterk naar boven.
“Als we met de jeugd van Beveren op verplaatsing moesten spelen, waren er altijd vaders die chauffeur waren. Ook mijn vader. Na zijn dood moest ik met iemand anders meerijden. Eerst moest ik te voet naar het huis van die ploegmaat, een kilometer of twee stappen. En het regende. Zijn vader, een bekende man in Beveren, had net een nieuwe auto gekocht. Hij brieste: ‘Gij zijt te nat en te vuil, gij komt mijn auto niet in.’ Hij reed voort en liet mij staan. In de regen.”